Tańcząca z flamingami: Pont du Gard

Pont du Gard (Zdjęcia z sierpnia 2010 r.)

Uwielbiam rzymskie akwedukty.

W Montpellier mamy L'aqueduc Saint-Clément, który znany jest także pod nazwą L’aqueduc Pitot [1] albo potocznie „les Arceaux” (tj. „łuki”). [2] Co ciekawe, montpellierański akwedukt nie pochodzi z czasów rzymskich, gdyż powstał dopiero w XVIII wieku. Jego konstrukcja jest jednak inspirowana prawdziwym zabytkiem z tamtych czasów, a mianowicie – akweduktem Pont du Gard.

Pont du Gard (Akwedukt Pont du Gard) jest obiektem z listy światowego dziedzictwa UNESCO (od 1985 r.) i powstał w latach 26 p.n.e. – 16 p.n.e. Jego najbardziej charakterystyczna część, trzypiętrowa arkada, jest częścią L'aqueduc de Nîmes, mającego doprowadzić wodę od Uzès do Nîmes. L'aqueduc de Nîmes ma swój początek niedaleko Uzès, w Fontaine d'Eure [3], a swój koniec w Nîmes, w castellum divisorium [4]. Pont du Gard znajduje się niecałe 30 km na północny-wschód od Nîmes, ponoć można tam dojechać linią B21 z Nîmes [5]. Wstęp na Pont du Gard jest bezpłatny – płatne są natomiast okoliczne atrakcje (Musée du Pont du Gard, strefa zabaw dla dzieci „Ludo”, wystawy czasowe, etc.) [6].

Wraz z kolegą dotarliśmy tam rowerami, z okolic wioski Cabrières. Pamiętam, że był sam środek lata, upalnie, pedałowaliśmy „pod wiatr” (mistral o mało co mnie nie zwiał z drogi), ścieżką wijącą się pomiędzy kamieniami, garigiem, przez jakieś tereny łowieckie (nawet raz weszliśmy na ambonę łowiecką) aż wreszcie, gdy zmierzchało, dotarliśmy do Pont du Gard od strony wschodniej.

Gdy zeszliśmy niżej, natknęliśmy się na część kanału, prowadzącego do najwyższego piętra Pont du Gard (czyli tam gdzie płynęła woda). Po naszej prawej mieliśmy tunel doprowadzający wodę do akweduktu, a po lewej – ogrodzony dostęp do górnej arkady.

Kolega opowiadał mi, że jak był młodszy, to teren nie był ogrodzony i wielokrotnie wspinał się na górne arkady, aby sobie posiedzieć i popatrzeć na okolice.

Obecnie można swobodnie przemieszczać się tylko po najniższej arkadzie, a właściwie po jej części poszerzonej w XVIII w. Pierwotnie, Pont du Gard miał tylko dostarczać wodę do Nimes, został jednak rozbudowany przez Henri’ego Pitot w latach 1743-1747.

Z Pont du Gard roztacza się widok na rzekę Gardon:

Od strony zachodniej akweduktu, możemy zobaczyć schody, dobudowane w 1891 r. przez Charlesa Laisné, umożliwiające zwiedzającym obejrzenie wnętrza kanału wodociągowego.

Od paru lat Pont du Gard jest specjalnie podświetlany kolorowymi sekwencjami świateł. W porze letniej, po zmierzchu, urządzany jest 15-minutowy pokaz światło-muzyka.